De tikkende tijdbom in gaza
Door: Esmee de Koning (Voorzitter SP Bergen op Zoom)
Israël beroept zich op zelfverdediging. Een belangrijke voorwaarde voor zelfverdediging is proportionaliteit. Dit betekent in gewone mensentaal dat de verdediging in verhouding moet staan met de aanval. Wanneer je een duw van je buurman krijgt, kan je hem een duw terug geven om een gevecht te voorkomen en jezelf te verdedigen maar je kan niet je pistool trekken en hem ter plekke dood schieten.
Wanneer gaan we als internationale gemeenschap erkennen dat dit niet proportioneel is? Het aantal kind slachtoffers alleen al in Gaza is inmiddels het dubbele van de slachtoffers die aan Isrealische zijde gevallen zijn. De Palestijnen in Gaza zitten gevangen in een gevangenis zonder water, elektriciteit of medische hulpmiddelen terwijl ze beschoten worden. Als een vogeltje voor de kat. Afhankelijk van een land dat ze beesten noemt, een internationale gemeenschap die niet ingrijpt terwijl de wapen industrie in zijn handen kan wrijven.
Want dat is wat elk conflict is, een besluit genomen door mensen die aan de knoppen draaien. De mannen achter de knoppen maken van hun bevolking beesten. Het zijn niet de daden van Joden of moslims maar die van de staat en hun machthebbers.
Dat 1400 mensen gestorven zijn aan Israelische zijde sinds de aanval van Hamas is een vreselijk feit. Maar dit mag geen vrijbrief zijn voor genocide of represailles. Dat is waar ik bang voor ben; dat deze ‘zelfverdedging’ gebruikt wordt om Gaza van de kaart te vegen. Als jurist en politicus hoop ik voor het eerst dat ik er naast zit.
De VN heeft een resolutie aangenomen tot een staakt-het -vuren. Niet bindend maar wel heel belangrijk. Het bevestigd onze internationale standaarden en biedt een handvat om Israël verantwoordelijk te houden. Het is het absolute minimale wat we kunnen doen, en onze minister president deed het niet.
Waar ik in mijn carrière ook mag komen, al is het niet verder dan de lokale supermarkt, ik zal de slachtoffers die in dit conflict zijn gevallen niet vergeten. Ik vraag mij af of Mark Rutte hetzelfde kan zeggen en of het hem buiten zijn voorgeschreven speeches en antwoorden uberhaupt interesseert.
Elke 4 mei zeggen we ‘dit nooit meer’ terwijl onze leiders het weer laten gebeuren.
